Ծովն ու քամին

Վեր կացել եկել և ծովի վրա

Մութը աստղեր է ասեղնագործում…

Քնել է ծովը և ի՞նչ իմանա,

Որ աստղանկար վերմակը նրա

Ինձ նման մեկը թռցնել է փորձում:

Արթացավ քամին…ու բան չի հարցնում

Ոչ մութից հոգնած և ոչ էլ ծովից,

Աստղերն անհապաղ հավաքում-պրծնում,

Անտեսանելի իր փեշը լցնում,

Տանում է, ինչպես աղանձը բովից…

Նստել եմ ափին…Եվ ի՞նչ եմ խորհում,

Որպեսզի բեկվի երկինքը ծովում,

Պետք է որ քամին բացակա լինի:

Վերլուծություն՝

Այս բանաստեղծության ասելիքն այն էր՝ ծովը սպասում էր քամուն, բայց քամին բացակայում  էր, չկար։ Կյանքում էլ, լինում են այնպիսի բաներ, երբ մենք սպասում ենք ինչ-որ մեկին չիմանալով, կգա՞ արդյոք նա, թե՞ ոչ կամ կա այդ մարդ մեր կյանքում, թե՞ բացակայում է։