Ես Սեբաստացի եմ

Բարև ընթերցո՛ղ ջան, ուզում եմ մի քիչ ժամանակիցդ խլել ու ծանոթացնել քեզ՝ ինձ հետ։ Ես Հասմիկ Պողոսյանն եմ, ծնվել եմ 2002 թվ. դեկտեմբերի 7-ին։ Ծննդյանս օրն այնքա՜ն ուժեղ ձյուն էր եկել՝ ձմեռվա առաջին ձյունն էր։ Մայրս միշտ պատմում է՝ նույնիսկ բաճկոն չէին վերցրել, անսպասելի էր շատ։ 

Կրթահամալիր տեղափոխվել եմ 8րդ դասարանից։ Այժմ սովորում եմ 12-րդ դասարանում և հայ-ռուսական (սլավոնական) համալսարանում։

Կրթահամալիրում առաջին օրս մոռանալ չեմ կարող։ Ամեն ինչ այլ էր այստեղ՝ կրթական համակարգը, ուսուցիչները, սովորողները... Գիտեի՝ ազատ հագուստով կարող էինք գալ, համակարգիչներով ենք սովորելու, բայց շփոթված էի ու այնքան լարված՝ եկել էի «սև-սպիտակ» համազգեստով, տետրերով ու գրիչներով։ Կրթահամալիր տեղափոխվելն ինձ համար ամենալավ ու ճիշտ որոշումն էր։ Ա՛յս դպրոցում ես կարողացա գտնել իմ «Ես»-ը ու դեռ շարունակում եմ բացահայտել։ Շատ քիչ ժամանակ պահանջվեց ընդրկվելու կրթահամալիրի սովորողների կազմում, ու դարձա սեբաստացի։

Ուղևորվենք մի պահ դեպի մանկությունս։ Շա՜տ փոքր տարիքում հաճախել եմ լողի, պարի, գեղասահքի։

Փոքրուց դեռ նկարչության, արվեստի հանդեպ սեր եմ ունեցել և մինչ օրս, թե՛ լավ, թե՛ վատ տրամադրությանս էմոցիաները արտահայտում եմ թղթի և մատիտի օգնությամբ։ Ուսումնասիրում եմ ռուսական գրականությունը, կրթահամալիրում՝ օտար լեզուներ։ Սիրում եմ խոսել, բանակցկել, նաև քննադատել և խորհրդակցել, հարցազրույցներ վերցնել, հոդվածներ գրել։ 

Բնավորությամբ հանգիստ, համբերատար, դրական մարդ եմ։ Շատերն ասում են՝ մոտիվացնում եմ իրենց, տարբերվող եմ, ինքս սիրում եմ օրինակ ծառայել ուրիշներին։ Պարտաճանաչ եմ, շփվող եմ և անկեղծ, շրջապատված եմ միայն ինձ հարազատ մարդկանցով։

Շատ երազանքներ և նպատակներ ունեմ, բայց չեմ ուզում խոսել՝ ապագայի քայլերովս ինձ կհիշեցնեմ։ Ներկա պահին ժամանակիս շատ մասը տրամադրում եմ ուսմանս։ Զբաղվել եմ սպորտով, մոդելինգով, սակայն վիրուսային համաճարակի պատճառով դադարեցի։ 

Այս ուսումնական տարվանից արդեն ավարտում եմ սիրելի կրթահամալիրս։ Շատ կկարոտեմ ճամփորդությունները, պարերը, նախագծային շաբաթները, դասավանդողներին, սովորողներին... Գիտեք, մեր կրթահամալիրը սովորեցնում է նոր կողմով ու աչքերով նայել կյանքին, դպրոցը տեսնել ոչ թե բանտ, այլ ազատ հաստատություն, գալ դպրոց հաճույքով, ոչ թե ստիպված։ 

Գիտե՛մ, դժվար է լինելու՝ չեմ պատկերացնում ինձ առանց կրթահամալիրի...բայց Հա՛ս ջան, մաղթում եմ նորանոր հաջողություններ քեզ ապագայում, իմացիր, դու ամեն ինչ կարող ես։