Ախր ես ինչպես վեր կենամ գնամ

Ախր ես ինչպե՜ս վեր կենամ գնամ,
Ախր ես ինչպե՞ս ուրիշ տեղ մնամ:


Ախր ուրիշ տեղ հայրեններ չկան,
Ախր ուրիշ տեղ հորովել չկա,
Ախր ուրիշ տեղ սեփական մոխրում
Սեփական հոգին խորովել չկա,
Ախր ուրիշ տեղ
Սեփական բախտից խռովել չկա:


Ախր ես ինչպե՞ս վեր կենամ գնամ,
Ախր ես ինչպե՞ս ուրիշ տեղ մնամ:


Ախր ուրիշ տեղ
Հողի մեջ այսքան օրհնություն չկա,
Այսքան վաստակած հոգնություն չկա,
Ախր ուրիշ տեղ ձյունի մեջ` արև,
Եվ արևի մեջ այսքան ձյուն չկա:
Ախր ուրիշ տեղ տեղահան եղած,
Եկած` ուսերով Արագած սարի
Ուսերին հենված Սասնա տուն չկա:
Ախր ուրիշ տեղ
Ամեն մի քարից, առվից, ակոսից
Իմ աչքերով իմ աչքերին նայող
Մանկություն չկա...


Ախր ես ինչպե՞ս վեր կենամ գնամ,
Ախր ես ինչպե՞ս ուրիշ տեղ մնամ,
Ախր ես ինչպե՞ս ապրեմ առանց ինձ:
   
Համո Սահյան

Իմ կարծիքով այս բանաստեղծության մեջ ներկա են և՛ տխուր, և՛ ուրախ զգացողությունները։ Երբ Հ. Սահյանը ուզում էր գնալ իր հայրենիքից՝ տխրում էր, իսկ մնալը նրան ուրախեցնում էր։ Տխրում էր, որովհետև ուրիշ, օտար վայրում նա չէր գտնի այն քնքշությունը և սերը հայրենիքի հանդեպ, որը իրոք բառերով բացատրել հնարավոր չէ։ Նա ասում էր իր տունն ու իր հայրենիքն այստեղ է, որովհետև իր հարազատների ու իր ծննդավայրը այստեղ է: Շատ եմ հավանում այս բանաստեղծությունը։